1/13/2009
Zadośćuczynienie: wysokość
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 21 września 2005 r.
V CK 150/2005
Zdrowie jest dobrem szczególnie cennym. Przyjmowanie stosunkowo umiarkowanych kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do deprecjacji tego dobra. Długotrwałe leczenie i jego trwałe następstwa mające wpływ na zdrowie psychiczne poszkodowanego przemawiają za brakiem możliwości znacznego obniżenia zadośćuczynienia zasądzonego przez sąd I instancji na podstawie art. 445 § 1 kc.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 28 czerwca 2005 r.
I CK 7/2005
Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia, składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy. Mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nie znajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 kc.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 22 czerwca 2005 r.
III CK 392/2004
Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być dokonane z uwzględnieniem wszystkich zachodzących okoliczności. Zarówno okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia jak i kryteria ich oceny muszą być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą poszkodowanego. Nie jest więc wystarczające stwierdzenie przez sąd, że przesłanką zadośćuczynienia jest ból i cierpienie będące następstwem urazu ciała, lecz konieczne jest wskazanie konkretnych okoliczności charakteryzujących związaną z tym krzywdę.
z dnia 21 września 2005 r.
V CK 150/2005
Zdrowie jest dobrem szczególnie cennym. Przyjmowanie stosunkowo umiarkowanych kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do deprecjacji tego dobra. Długotrwałe leczenie i jego trwałe następstwa mające wpływ na zdrowie psychiczne poszkodowanego przemawiają za brakiem możliwości znacznego obniżenia zadośćuczynienia zasądzonego przez sąd I instancji na podstawie art. 445 § 1 kc.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 28 czerwca 2005 r.
I CK 7/2005
Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia, składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy. Mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nie znajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 kc.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 22 czerwca 2005 r.
III CK 392/2004
Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być dokonane z uwzględnieniem wszystkich zachodzących okoliczności. Zarówno okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia jak i kryteria ich oceny muszą być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą poszkodowanego. Nie jest więc wystarczające stwierdzenie przez sąd, że przesłanką zadośćuczynienia jest ból i cierpienie będące następstwem urazu ciała, lecz konieczne jest wskazanie konkretnych okoliczności charakteryzujących związaną z tym krzywdę.
Subskrybuj:
Komentarze do posta
(
Atom
)
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz