1/13/2009
Zadośćuczynienie: suma odpowiednia
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 28 września 2001 r.
III CKN 427/2000
Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 kc ma charakter niedookreślony. W judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić kwoty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 7 października 1998 r.
I CKN 418/98
Dla oceny, czy określona suma jest „odpowiednim”, w rozumieniu art. 445 § 1 kc, zadośćuczynieniem za doznaną krzywdę nie ma wpływu sytuacja - w szczególności majątkowa - sprawcy szkody.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie
z dnia 8 grudnia 1992 r.
I ACr 429/92
Określenie „odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę” (art. 445 § 1 kc) jest zależne od oceny zróżnicowanego zespołu okoliczności (m.in. intensywności i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałości następstw uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, wieku poszkodowanego, jego sytuacji rodzinnej, szans powodzenia na przyszłość) i ich względnej wagi na tle konkretnej sprawy
z dnia 28 września 2001 r.
III CKN 427/2000
Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 kc ma charakter niedookreślony. W judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić kwoty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 7 października 1998 r.
I CKN 418/98
Dla oceny, czy określona suma jest „odpowiednim”, w rozumieniu art. 445 § 1 kc, zadośćuczynieniem za doznaną krzywdę nie ma wpływu sytuacja - w szczególności majątkowa - sprawcy szkody.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie
z dnia 8 grudnia 1992 r.
I ACr 429/92
Określenie „odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę” (art. 445 § 1 kc) jest zależne od oceny zróżnicowanego zespołu okoliczności (m.in. intensywności i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałości następstw uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, wieku poszkodowanego, jego sytuacji rodzinnej, szans powodzenia na przyszłość) i ich względnej wagi na tle konkretnej sprawy
Subskrybuj:
Komentarze do posta
(
Atom
)
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz