3/02/2008
Odszkodowanie czy Zadośćuczynienie ?
Pojęcia te na co dzień używane są zamiennie, zwłaszcza przez osoby, które z językiem prawnym czy prawniczym zbyt często do czynienia nie mają. Świadczenia te co do zasady mają na celu naprawienie szkody jaką poniósł poszkodowany w wypadku komunikacyjnym. Jednak inny jest ich charakter, a przede wszystkim sposób ustalania ich wysokości. Odszkodowanie to świadczenia mające na celu naprawienie szkody w znaczeniu materialnym (rzeczowym). Szkodę majątkową stanowi różnica między obecnym stanem majątkowym poszkodowanego a tym stanem, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę (Orzeczenie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 11 lipca 1957 r., 2 CR 304/57). Naprawienie szkody majątkowej następuje, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź poprzez wypłatę odpowiedniego odszkodowania pieniężnego. Jeśli chodzi o odszkodowanie, to ustalenie jego wysokości w praktyce nie stwarza większych problemów. Zadośćuczynienie natomiast ma na celu złagodzenie krzywdy, jaką poniósł poszkodowany. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie doznanych i odczuwanych cierpień, winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 marca 2005 r., VI ACa 945/2004). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych dlatego ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień fizycznych związanych z zaistnieniem wypadku jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 1 lutego 2005 r., III APa 9/2004). Wysokość zadośćuczynienia uzależniona jest od nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiaru kalectwa oraz trwałości następstw zdarzenia, przy uwzględnieniu również okoliczności dotyczących życia osobistego poszkodowanego (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 5 grudnia 2006 r., II PK 102/2006). W przeciwieństwie do spraw z ubezpieczeń społecznych, gdzie wysokość należnego jednorazowego odszkodowania jest zryczałtowana, w prawie cywilnym wysokość zadośćuczynienia jest zindywidualizowana (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 10 maja 2005 r., I PK 47/2005). Ocena kryteriów decydujących o wysokości zadośćuczynienia musi odnosić się do okoliczności konkretnej sprawy. Porównywanie wysokości zasądzonego w różnych sprawach zadośćuczynienia, nie może prowadzić do prawidłowego rozstrzygnięcia. Zawsze bowiem można wskazać przykład sprawy, w której zasądzono tytułem zadośćuczynienia kwotę wyższą lub niższą. Nie da się przy tym w sposób wymierny ocenić, czy doznana przez poszkodowanego krzywda jest większa czy mniejsza niż krzywda doznana przez innego poszkodowanego, na rzecz którego w innej sprawie zasądzono inną kwotę(Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 15 lutego 2006 r., IV CK 384/2005). Stosowanie zatem przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia procentowych tabel, czy też powoływanie się na wysokość wypłaconego zadośćuczynienia w podobnej sprawie, jest nieprawidłowe.
Subskrybuj:
Komentarze do posta
(
Atom
)
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz