4/23/2008
Renta odszkodowawcza
Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.
Renta z art. 444 § 2 kc przysługująca poszkodowanemu, który zachował częściowo zdolność do pracy, powinna odpowiadać różnicy między zarobkami, jakie mógłby osiągać, gdyby nie uległ wypadkowi, a wynagrodzeniem, jakie - w konkretnych warunkach jest w stanie uzyskać przy wykorzystaniu swej uszczuplonej zdolności do pracy. Z tym zastrzeżeniem, że poszkodowany nie ma obowiązku podjęcia się każdej pracy.Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 8 czerwca 2005 r., V CK 710/2004). Szkoda według art. 415 kc musi posiadać walor realny, nie zaś tylko teoretyczny, a to sprawia, że na tle przepisu art. 444 § 2 kc sama tylko utrata zdrowia i ewentualność poniesienia w związku z tym przez poszkodowanego uszczerbku majątkowego nie jest wystarczająca dla przyjęcia w konkretnej sprawie, że zasadne jest żądanie renty. Z wyraźnego brzmienia art. 444 § 2 kc wynika, że nie sama tylko utrata zdrowia, lecz rzeczywista utrata zdolności zarobkowania i widoków na przyszłość, a także rzeczywiste zwiększenie się potrzeb poszkodowanego jako następstwo wywołania uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia stanowią przesłanki zasądzenia renty po myśli art. 444 § 2 kc (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 7 maja 1998 r., III CKU 18/98). Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi również podstawę (art. 444 § 2 kc) przyznania konkretnej renty z tego tytułu. Zwiększenie bowiem potrzeb stanowi również szkodę przyszłą, wyrażającą się w stale powtarzających się wydatkach na ich zaspokojenie, np. konieczność stałego leczenia, zabiegów, kuracji, opieki osób trzecich, specjalnego odżywiania itp (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 maja 1996 r., III APr 7/96). Zasądzając rentę wyrównawczą (art. 444 § 2 kc) sąd nie odlicza od dochodów (zarobków) zaliczek na podatek dochodowy, jednakże bierze pod uwagę czy poszkodowanemu przysługuje ustawowe zwolnienie od podatku dochodowego (Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 31 maja 1994 r., III CZP 68/94). Miernikiem wynagrodzenia, jakie poszkodowany uzyskiwałby gdyby nie skutki wypadku jest wynagrodzenie pracowników o podobnych kwalifikacjach zatrudnionych w innym zakładzie pracy na takim samym lub zbliżonym stanowisku. Fakt zarejestrowania poszkodowanego jako osoby niepełnosprawnej, bezrobotnej i poszukującej pracy przez Rejonowy Urząd Pracy i stwierdzenie przez ten urząd, iż nie ma dla takiej osoby ofert pracy jest równoznaczny z wykazaniem braku praktycznej możliwości zarobkowania w granicach zachowanej zdolności do pracy (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 maja 1992 r.,I ACr 146/92). Renta wyrównawcza ma na celu naprawienie szkody przyszłej, wyrażającej się w wydatkach na zwiększone potrzeby oraz w nieosiągnięciu tych zarobków i innych korzyści majątkowych, jakie poszkodowany osiągnąłby w przyszłości, gdyby nie doznał rozstroju zdrowia. Rozmiar tych wydatków i rozmiar utraconych korzyści powinny wyznaczyć wysokość renty. Szkoda wyraża się różnicą pomiędzy zarobkami, jakie poszkodowany mógłby osiągnąć w okresie objętym rentą, a wszelkimi dochodami (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 maja 1991 r., III APr 37/91).
Renta z art. 444 § 2 kc przysługująca poszkodowanemu, który zachował częściowo zdolność do pracy, powinna odpowiadać różnicy między zarobkami, jakie mógłby osiągać, gdyby nie uległ wypadkowi, a wynagrodzeniem, jakie - w konkretnych warunkach jest w stanie uzyskać przy wykorzystaniu swej uszczuplonej zdolności do pracy. Z tym zastrzeżeniem, że poszkodowany nie ma obowiązku podjęcia się każdej pracy.Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 8 czerwca 2005 r., V CK 710/2004). Szkoda według art. 415 kc musi posiadać walor realny, nie zaś tylko teoretyczny, a to sprawia, że na tle przepisu art. 444 § 2 kc sama tylko utrata zdrowia i ewentualność poniesienia w związku z tym przez poszkodowanego uszczerbku majątkowego nie jest wystarczająca dla przyjęcia w konkretnej sprawie, że zasadne jest żądanie renty. Z wyraźnego brzmienia art. 444 § 2 kc wynika, że nie sama tylko utrata zdrowia, lecz rzeczywista utrata zdolności zarobkowania i widoków na przyszłość, a także rzeczywiste zwiększenie się potrzeb poszkodowanego jako następstwo wywołania uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia stanowią przesłanki zasądzenia renty po myśli art. 444 § 2 kc (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 7 maja 1998 r., III CKU 18/98). Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi również podstawę (art. 444 § 2 kc) przyznania konkretnej renty z tego tytułu. Zwiększenie bowiem potrzeb stanowi również szkodę przyszłą, wyrażającą się w stale powtarzających się wydatkach na ich zaspokojenie, np. konieczność stałego leczenia, zabiegów, kuracji, opieki osób trzecich, specjalnego odżywiania itp (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 maja 1996 r., III APr 7/96). Zasądzając rentę wyrównawczą (art. 444 § 2 kc) sąd nie odlicza od dochodów (zarobków) zaliczek na podatek dochodowy, jednakże bierze pod uwagę czy poszkodowanemu przysługuje ustawowe zwolnienie od podatku dochodowego (Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 31 maja 1994 r., III CZP 68/94). Miernikiem wynagrodzenia, jakie poszkodowany uzyskiwałby gdyby nie skutki wypadku jest wynagrodzenie pracowników o podobnych kwalifikacjach zatrudnionych w innym zakładzie pracy na takim samym lub zbliżonym stanowisku. Fakt zarejestrowania poszkodowanego jako osoby niepełnosprawnej, bezrobotnej i poszukującej pracy przez Rejonowy Urząd Pracy i stwierdzenie przez ten urząd, iż nie ma dla takiej osoby ofert pracy jest równoznaczny z wykazaniem braku praktycznej możliwości zarobkowania w granicach zachowanej zdolności do pracy (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 maja 1992 r.,I ACr 146/92). Renta wyrównawcza ma na celu naprawienie szkody przyszłej, wyrażającej się w wydatkach na zwiększone potrzeby oraz w nieosiągnięciu tych zarobków i innych korzyści majątkowych, jakie poszkodowany osiągnąłby w przyszłości, gdyby nie doznał rozstroju zdrowia. Rozmiar tych wydatków i rozmiar utraconych korzyści powinny wyznaczyć wysokość renty. Szkoda wyraża się różnicą pomiędzy zarobkami, jakie poszkodowany mógłby osiągnąć w okresie objętym rentą, a wszelkimi dochodami (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 maja 1991 r., III APr 37/91).
Subskrybuj:
Komentarze do posta
(
Atom
)
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz